Het Janus “Kiep” Borghs Smartlappen en Levensliederen Festival (Ned. talig) wordt al jaren achtereen georganiseerd door ons koor ZingMaarLekkerMee.
Onderstaand gedicht wordt ieder jaar tijdens het Janus “Kiep” Festival met de opening voorgedragen:
Dit is ons Festival, genoemd naor “Janus Kiep”.
Hij was ’n hele bekende vent, die deur Den Bosch heen liep.
Hij woande in klein huske midden in de stad.
Saome méé zun hundje, da war alles wà ’t ie had.
Hoog uit dun hemel
Kekt Janus op ons neer.
Wij houwe hem in ere
Ieder jaor mar weer.
Doagelijks méé zun bloemenkar, dà werd ons ooit verteld.
Getekend veur ut leve verdiende hij zun geld.
Veur dun Omgang en méé Carnaval dan zagde Janus gaon.
Dà war veur hem un geweldig fist, dan liep ie steeds veuraon.
Hoog uit dun hemel
Kekt Janus op ons neer.
Wij houwe hem in ere
Ieder jaor mar weer.
Dit is ons Festival, genoemd naor “Janus Kiep”
Witte nog, die bekende vent? die deur Den Bosch heen liep.
Janus is er allang nie meer, de herinnering blѐft bestaon.
Want op een heel schon plekske ziede zun standbeeld staon.
Hoog uit dun hemel
Kekt Janus op ons neer.
Wij houwe hem in ere
Ieder jaor mar weer.
We gaan terug in de geschiedenis van ‘s-Hertogenbosch. Eén van de meest bekende en legendarisch inwoners van onze stad was Janus ” Kiep” Borghs. Hij leefde van 1914 tot 1981 en overleed op 5 oktober 1981, één dag voor zijn 67e verjaardag.
Hij woonde in het Klein Lombardje in het centrum van ’s-Hertogenbosch.
Janus was vanwege een akelige verminking in zijn gezicht (rechter oog) vooral bekend als “Janus Kiep” of “Janus Kiepoog”.
De verhalen over Janus groeiden uit tot legendes. De mooiste was, dat hij in de 2e wereldoorlog zijn verminking zou hebben opgelopen bij een reddingsactie van een gezin aan de Graafseweg. Echter er zijn foto’s, waaruit blijkt dat deze legende niet kan kloppen. Er is een foto van Janus als 12-jarige, gemaakt in 1926, waar de verminking duidelijk zichtbaar is. Het verhaal is aannemelijker, dat hij als kleuter met zijn gezicht tegen een gloeiende kachel is gevallen.
Maar het meest voor de hand liggende is toch, dat er sprake was van een vergroeiing, want brandwonden had Janus immers niet in zijn gezicht.
Een man, een pijp, een hond en bloemen, dat was Janus Kiep.
Wat is het lang geleden, dat hij door de straten liep. Hij liet de meisjes schrikken met zijn akelige oog. Maar ’t was een goeie mens, de Zoete Moeder had hij hoog. Hij liep met zijn paradepas in elke optocht mee. Hij hield van Carnaval, de Koningin en BVV
Bron: Het Actueeltje van Boschtion.
Hij was een bekende Bosschenaar, een volksmens, bewogen met de Bossche gemeenschap. In ‘s-Hertogenbosch (achter de parkeergarage aan de Wolvenhoek) staat een beeldje te zijner nagedachtenis, van Janus met zijn hondje.
Op de sokkel van het standbeeld staat geschreven:
Mijn wens is vervuld als dank zal vanuit de hemel mijn lied zacht over Den Bosch blijven klinken
De herinnering aan deze alom bekende Bossche straatfiguur werd met een tekst van Jan van Sleuven op de gedenksteen bij zijn voormalig huisje verwoord:
“Dit blijft een taal, een teken.
Een man alleen
De pijp, de hond.
Het oog, de bloemen
Bossche grond
Hier had hij het wel bekeken!
Zijn verhaal en leven zouden een Levenslied geweest kunnen zijn!
Zijn gedachtenisprentje:
